Traductor

Archivo Blog

Preparativos

Nepal

China

Filipinas

Malasia

Indonesia

Singapore

Australia

Nueva Zelanda

Samoa

Chile

Chile

Argentina

Uruguay

Uruguay

Bolivia

Peru

Mexico

Roatán

Panama

Venezuela

Redes Sociales

Con la tecnología de Blogger.
17 dic 2011

BARILOCHEANDO UN POCO...



Bolsón es un pueblo a 60 kms de Bariloche al que mucha gente llega por su ambiente hippie aunque nosotras parece que no lo vimos. Entendemos que hay que alejarse un poco de la zona centro e ir en busca de comunas, a las que hubiera estado muy bien ir en vez de alojamos en un hostel que nos habían recomendado y que ni por precio ni lugar volveríamos a ir. Hay muchísimos hostels cerquita así que don,t worry.

El Bolsón es un pueblo en medio de la Patagónia, conocido también por la cerveza artesanal, con unos paisajes lindos ya que está totalmente rodeado de montañas, lagos y naturaleza. Hay una feria artesanal los fines de semana en la que probamos unos jugos de frutilla y frutas del bosque que nos encantaron.



Nuestro objetivo ahí era también visitar el Lago Puelo, lugar del que todo el mundo nos había hablado muy bien así que no pasaríamos por el Bolsón sin acercarnos a darnos un chapuzón.

Para llegar ahí hay autobuses cada hora pero, siguiendo nuestro ritmo de stress, cuando llegamos a la parada acababa de irse…así que ya no nos venía de hacer dedo 11 kms más. Los chicos nos acercaron hasta el mismísimo parquing dónde empezamos a dudar que estuviéramos en el lugar correcto.

Bienvenidos a la PPM!(Piscina Patagónica Municipal)



Había muchísima gente (aunque la foto no lo refleja...), familias, grupos de jóvenes, niños, abuelos,….de todo. No queremos decir que no fuera bonito, porque el Lago es bonito, pero no nos esperábamos un lugar tan transitado. Además, vimos un puesto de submarinismo y, por qué no, preguntamos qué podríamos ver en el Lago. No esperábamos una respuesta que nos deleitara tanto como para decidir bucear…pero tampoco esperábamos que el instructor nos vendiera la maravilla del mundo cuando, en realidad, todo se resumía en ver truchas!!...de ahí que luego nos echáramos unas risas a su costa.

De todas formas, nosotras buscamos un lugarcito con un poco de sombra, nos tumbamos a dormir una larga siesta, disfrutamos de las vistas y nos tomamos unos matecitos. Una buena tarde de relax!



De vuelta, nos levantó un camionero Pro-Chavista total!!! No veas como aguantamos el tipo!!

Bariloche nos esperaba al día siguiente. Maru y Mónica también. Una cosa sí, no esperábamos que para hacer 60 kms necesitaramos de una pick-up, un coche, un camión y un autobús, ¿estaríamos perdiendo nuestros dotes dedísticos?





Llegamos al centro de Bariloche y fuimos en busca de un locutorio. Teníamos que encontrarnos con Maru y Moni de alguna manera pero no contestaba nadie al teléfono. Sin darnos cuenta, en 5 minutos estaríamos con los del locutorio, los de la tienda dietética de al lado, un proyecto de chef actualmente camarero del Antares y uno de la gendarmería que iba pasando a ratos. Todos ahí tomando mate, sentados en en la acera, comentando cosas de la vida y pasando las horas…sí sí…como 3 horas hasta que decidimos volver a contactar con las chicas. Esta vez si, nos vinieron a buscar y cenamos en casita antes de ir a por la primera cervecita artesanal en la Cervecería CRUZ (km12)

Al día siguiente tocaba dormir y por la tarde chocolatito. Bariloche es la capital del chocolate en el mundo entero ya que produce chocolate artesanal mezclado con productos Patagónicos. La verdad, hay muchas chocolaterías en la calle en las que no podíamos evitar entrar…una tras otra para ver la puesta en escena y al final decidir en cuál tomarnos una tazita, pequeña por los precios prohibitivos, de éste tan conocido producto. ¿La verdad? El chocolate de la abuela es más espeso, bueno y apetecible….nothing especial!!!


Por la noche, primera visita al Antares (http://www.cervezaantares.com/) dónde, por el momento, probamos la mejor cerveza artesanal. Su nombre..Porter, su color…negro y su sabor…un poco tirando a café y castaña. Nos encanto la recomendación de Luís, el proyecto chef venezolano que conocimos el primer día tomando mate y que trabajaba ahí. Thankiuusss.

Después de ésta recarga calórica, al día siguiente tocaba ver el entorno natural de esta zona. Por recomendación de las chicas subimos al Cerro Campanario (1049m).
Está situado en el Parque Nacional Nahuel Huapi a 17 kms de San Carlos de Bariloche. La subidita es corta, unos 30 minutos, pero un pelín empinada. Hay un telesillas en caso de no querer hacer mucho ejercicio pero el llegar arriba vale mucho la pena….la vista es preciosa y totalmente distinta a la temporada de invierno.



Se ven los lagos Nahuel Huapi y Perito Moreno, laguna El Trébol, penínsulas San Pedro y Llao Llao, Isla Victoria, los cerros Otto, López, Goye, Bellavista, Catedral, Capilla; el hotel Llao Llao, las arboledas de Colonia Suiza, entre otros. Los cielos, los bosques, y el conjunto de la naturaleza es casi hipnotizante, excusa fácil en nuestro caso para querer quedarnos 3 veces más de tiempo que el resto de la humanidad.



Cuando bajamos, las chicas nos estaban esperando listas para llevarnos a recorrer el “Circuito Chico”. Nos habían comentado que se podía hacer en bicicleta fácilmente en 3 horas ¿cómo?....creo que después de hacerlo, en coche, y ver a la gente que iba pedaleando en bici os alegramos de que Maru nos soltara un ¿estáis locas? Es imposible, tiene 60kms!!! Seguramente, sin ellas nos hubiéramos quedado en el km 10 tomando mate!!

Según las chicas, la primera parada es el hotel Llao Llao, construido en 1938, renovado en 1993 y lugar emblemático de Bariloche. A nosotras nos recordó totalmente a los paisajes de los Alpes.






Seguimos un poco más parando en el Lago Perito Moreno. Desde ahí se ven las casitas de los privilegiados que han podido construir su mini puerto para atracar sus barquitos….




De ahí hacia el lago escondido….¿escondido de qué?? ¿ de quién?




Mientras caminábamos de vuelta en busca del coche nos encontramos con un Arrayanes, un arbusto mitáceo gigante que puede medir hasta 15 metros de altura  y llegar a 400 años de edad. El Arrayanes es conocido como el árbol que inspiró a “bambi”, la película de Disney, por el color de su tronco de color canela mezclado con bellas manchas más blanquinosas. Nosotras, como no iríamos al famoso bosque de los Arrayanes aprovechamos para absorber la máxima energía de éste que se nos plantó a medio camino.


Una vez renovadas seguiríamos al Puente Angostura, punto donde se unen los lagos Perito Moreno y Nahuel Huapi.



No muy lejos de ahí pasamos por unas cascadas….que son más bonitas por el entorno y las caminaditas que puedes hacer ahí que por la cascada en sí…o eso nos pareció a nosotras ;-)



Para terminar la ruta nada más y nada menos que una vista Panorámica dónde se divisa la península de Llao Llao y los lagos que la rodean. Estaba claro dónde nos reiríamos un rato,no??





Acabado el tour fuimos de vuelta a casa, ducha para recuperarnos un pica pica para retomar fuerzas y de nuevo a por nuestra Porter querida. Esa noche, además de Antares iríamos a una cervecería pequeña de la que no recordamos el nombre y, aunque a la mañana siguiente deberíamos partir hacia Buenos Aires, todavía tuvimos fuerza para una tercera cata…el día fue completito como toca en una despedida con cara y ojos….
…ojos sería lo que no podríamos abrir por la mañana y para cara la nuestra que llevábamos puesta!!!! Chicas, mil gracias por ser tan buen anfitrionas, nos encantó compartir estos días!!!

Aún así, nos esperaban 1800 kms hasta Buenos Aires que deberíamos completar en 2 días ya que la Navidades de acercaban…
Cómo anécdotas de nuestro tour a dedo nos quedaríamos con que el mundo del “dedista”, es un verdadero mundo y alguien (porque hay muchísima gente que sabe de esto en Argentina) debería hacer una guía con los puntos dónde empezar, las rutas qué perseguir según destino y cómo debe uno pararse para que los coches/camiones puedan levantarte sin problemas…, después nos quedaríamos con Jorge y Martin (Bariloche-Neuquén) con quien, aparte de tomar mate como con la mayoría, nos reiríamos mucho con el cuento de la invitación para poder entrar a España tal como “¿y a mi quién me va a invitar si no me conoce nadie?...no lo entiendo”..todavía nos reímos cuando lo recordamos...y sobretodo con el tramo final dónde conocimos a Oscár, un camionero a quien acompañamos a descargar y con quien acabamos cenando después de conocer a su familia y que nos llevaría a la puerta de casa de los tíos en Buenos Aires en un Mercedes…nadie se lo podía creer…pero nosotras habíamos conseguido nuestro objetivo…1800kms a dedo en 2 días!!!




9 comentarios:

Marie dijo...

Buenísimo!!

Mir dijo...

Pero como saltáis tanto?? ?que os dieron en australia?? os llevastéis puesto el KANGURO?

Anónimo dijo...

impresionantes fotos!!!!uauuuu
pisu

Anónimo dijo...

Nenes, quina enveja de veure que heu estat amb la Maru i la Moni!! Em moro de ganes de veure-les!!!! UNa abraçada molt forta per totes. Anna

Silvia y Carlos dijo...

O_O! 1800km a dedo en 2 días?!! mas todos los otros recorridos que tb habeis hecho!! creo que si cruzamos el charco os vamos a enviar un buen email preguntando todas las claves del transporte a dedo! las queremos todas!! jajaja

pd. la ultima foto no es real! ese salto es Photoshop!! no puede ser :O

Petons!

Anina dijo...

@Silvia y Carlos

Silvia nunca photoshop, pero forma parte del aprendizaje del mundo de los camiones....jejeje...ya os explicaremos los detalles cuando toque!!! ;-)

Anina dijo...

@Anónimo
annaaaaa!!! no saps lo bé que ens han tractattt!! Heu de venir per aqui a veure-leeess!!! Mil muakkksssss xoxiiii.

Potser les podrem tornar a veure encara ;-)

eloisa dijo...

Hola Guapisisisisisimasssssssssss!!
ya veo que seguís pásandolo de lo lindo! qué envidia!!! :) Me encanta vuestro Blog ! os lo curraís de miedo!!!
OS echamos de menosssssssssssssss!! un besico elo

Montserrat dijo...

@eloisa
Eloooooo, nosotras también os echamooss de menooossssss. Mil besitoooossss
muakkss